Kun je ongetraind een marathon lopen?
Soms zijn er van die onbezonnen acties waarvan je achteraf denkt: “hoe heb ik dat ooit kunnen doen”. Daarover gaat dit artikel. In juli 2016 liep ik ongetraind een marathon en schreef daar deze blog over. Die heb ik nooit gepubliceerd. Ik wilde eerst bewijzen dat ik de marathon wél op een normale manier kan lopen. Dat is gebeurd, vandaar dat ik deze blog nu wel publiceer.
Juli 2016
“Wat loop jij moeilijk? Heftig weekend gehad?”. “Zoiets” mompel ik tegen de buurman en loop zo soepel mogelijk naar de voordeur. Ondertussen denkend aan de pijn in mijn bovenbenen die ervoor zorgt dat ik loop als een robot. Ik probeerde ongetraind een marathon te lopen….
2 Maanden geleden grapte ik wat met vrienden. Wat begon als grote-mannen-praat nestelde zich in mijn hoofd en kwam er niet meer uit. Kun je ongetraind een marathon lopen? Dat was de vraag waar we het over hadden. Gekkenwerk, uiteraard. Maar daar ging het niet over. Of het mogelijk zou zijn, dat was de vraag die mij bleef bezig houden.
En zo geschiede…
Afgelopen zondag was D-day. De voorbereiding zat prima in elkaar. Ik had een drinkrugzak en gelletjes gekocht. Goed gegeten, voldoende gedronken. Ik was prima uitgerust en voelde me sterk. Ik wist ook hoe ik het wilde gaan doen. In mijn eentje ging ik een vlakke race lopen waarbij mijn hartslag steeds tussen de 145 en 150 moest blijven. Daarbij zou een tempo van 5:30 per kilometer een eindtijd van 3:55u opleveren. Die grens van 4 uur moest haalbaar zijn.
Het beloofde een warme dag te worden. Om 6:00u ging de wekker. Door vroeg te vertrekken bleef ik de warmte voor. Het ontwaken van het land vind ik ook een magische ervaring. Vol goede moed trok ik om 6:30u de deur achter me dicht. Het avontuur is begonnen.
Van Breda zou ik via Oosterhout, Dongen, de Moer, Loon op Zand en Udenhout in Haaren belanden. Daar zou mijn vriendin mij opvangen bij haar ouders thuis. Onderweg naar Oosterhout is het wennen om in het ritme te komen. Mijn rugzak hangt niet helemaal lekker en zit ook erg vol met o.a. 2 liter sportdrank. Hardlopen met een rugzak is sowieso een nieuwe ervaring. Een andere keuze om voldoende water mee te nemen had ik niet, dus is dit een noodgedwongen experiment binnen het experiment.
Na een half uurtje heb ik het ritme te pakken. Het tempo blijft gelijk, evenals de hartslag. Ik voel me prima. Er zijn wat kleine pijntjes, maar die zullen wegtrekken, weet ik uit ervaring. Over het kanaal gaat het rechtsaf richting Dongen. Het is niet te warm en bewolkt. Ik deel de weg met een enkeling die zijn hond uitlaat.
Tijd voor een gelletje.
De eerste 10 kilometer gaan voortvarend. Na 54 minuten zitten ze erop en loop ik iets voor op mijn schema. Tijd voor het eerste gelletje. Gatverdamme, wat een zoete troep. Mijn smaakpappillen zijn dit niet meer gewend. Het is zeker 3 jaar geleden dat ik een gelletje op heb, bah bah. Snel wegspoelen met een aantal flinke slokken water.
Na 15 kilometer merk ik dat ik in Dongen een verkeerde afslag heb genomen. Ik koers af op Kaatsheuvel. Een korte blik op google maps leert mij dat ik rechts moet aanhouden om de route weer op te pikken. Het duurt vervolgens een hele tijd voordat ik terug op de route ben. De twijfel slaat toe. Het duurt wel erg lang om die paar centimeter op mijn schermpje af te leggen. En ik ben nog niet eens op de helft van de totale 42,2 km.
Rond kilometer 18 begin ik de benen te voelen. Een verzuurd gevoel in de bovenbenen. Niks bijzonders. Maar wel als ik nog 24 kilometer moet lopen. Dat besef maakt een stoot aan twijfel los. Waar ben ik aan begonnen? Ik wuif de gedachte weg, hartslag en tempo zijn nog steeds goed. Het zal er wel bij horen.
Na 1:57u passeer ik de halve marathon grens van 21,1 km. Een hele opluchting, ik ben halverwege! Het tempo is iets gezakt, maar niet te ernstig. Ik probeer nog steeds soepel te lopen op de juiste hartslag. En dat lukt. Hoppa 2e gelletje erin en door! Ik loop nu in de polders en geniet van de weidse uitzichten. Nog 2 uur te gaan!
Een half uur later merk ik dat het tempo inzakt naar 6 minuten per kilometer. De hartslag blijft echter gelijk. Het is een mentaal dingetje om de grens van 4 uur te laten varen. Deze had ik echt in mijn hoofd geprent. Overigens, niets ten nadele van ‘langzame’ hardlopers. Ik respecteer ieders prestatie. Op basis van mijn tijd op de 10 kilometer is 4 uur voor mij goed te doen.
Breekpunt.
Na 29 kilometer en 2:30u breek ik. De pijn in mijn benen wordt me teveel. Ik loop niet meer soepel en in mijn hoofd zit het ook niet meer goed. De tranen staan me nader dan het lachen. Ik stop en bel mijn vriendin. Het doet me goed haar stem en bemoedigende woorden te horen. We spreken af dat we elkaar in Udenhout treffen, 5 kilometer verderop.
Een groepje hardlopers passeert me en ik besluit er achteraan te lopen. Ik weet dat de marathon vanaf 30 km een mentale strijd wordt. Dat is het zeker. Ik zet alle zeilen bij en loop weer 2 kilometer. Daar wordt hardlopen weer wandelen. De pijn in mijn benen is te groot, de hartslag gaat nog steeds naar de juiste waardes, frustrerend. Een andere hardloper pikt me op en ik loop met hem mee. Vreemd genoeg doet het me goed om even met hem te kletsen. Het verzet de zinnen. Mijn 69-jarige metgezel heeft al 7x de marathon van Rotterdam gelopen en vertelt honderduit.
Eerst een colaatje.
In Udenhout gaat hij rechtsaf en ik besluit even een glas cola te drinken. Ik heb hier met mijn vriendin afgesproken. Ik twijfel eraan of ik door ga en besluit eerst de cola te drinken en dan de knoop door te hakken.
De suiker doet zijn werk. De energie komt terug. Helaas wordt de pijn in mijn bovenbenen niet minder. Als ik opsta om mijn vriendin te begroeten schiet de kramp er in. Samen bespreken we de mogelijkheden. Ik kan doorlopen met het risico op blessures. Dan is dit experiment geslaagd en bewijs ik dat het mogelijk is om ongetraind een marathon te lopen.
Maar op welke manier doe ik dat dan. Wat bewijs ik ermee als ik nu nog ruim een uur ga strompelen? Wie heb ik iets te bewijzen? Ben ik niet degene die zegt dat je altijd je grenzen moet kennen? Dat iedereen het plezier van hardlopen kan ervaren? Kan ik mijn ego opzij zetten en toegeven dat ik dit heb onderschat?
En opeens is mijn besluit daar. Ik besluit, na 34 km, om ermee te stoppen. Daarmee heb ik voor mezelf een antwoord op de vraag of je ongetraind een marathon kunt lopen. Nee, mij lukt dat niet. En daarmee doe ik recht aan iedereen die maandenlang traint voor de marathon.
Nu, een dag later komt het besef dat ik trots ben op mijn prestatie en de beslissing op uit te stappen. Ik ben een ervaren hardloper en duursporter, maar heb absoluut niet getraind voor de marathon. Ondanks dat ik op dit moment super fit ben is dat niet voldoende voor het lopen van een marathon. Daar is specifieke training voor nodig.
En dat is maar goed ook.
Wat is jouw “hoe heb ik dat ooit kunnen doen” verhaal? Ik lees graag je reactie.
—
Of je nu wel of niet traint voor de doelen die je voor ogen hebt, ongetraind en met flinke overbelasting je doelen behalen is nergens voor nodig. Ik spreek uit ervaring.
Ook Telegraaf redacteur Hortence Chen gaat niet ongetraind de Kilimanjaro (5895m) beklimmen. En ik mag haar coachen om die top te behalen!
In haar wekelijkse blog ‘Op weg naar de top’ vertelt zij deze week over haar vorderingen binnen haar duurloopjes. En krachttraining is ook niet geheel onbelangrijk.
Hallo Jeroen,
Ik ben nu 57 en bij mij kwam de eerste onbezonnen actie op mijn 16de jaar. Ik zat toen al vaak op de racefiets maar echt trainen met structuur kon je het niet noemen. Uiteraard geïnspireerd door de Tour moest en zou ik op de fiets naar zeeland rijden. Vannuit Ijmuiden naar Vlissingen was toentertijd zo’n 210 km.
Ik weet nog goed dat ik toen ongeveer 30 km per kon volhouden. Dus zeer optimistisch moest ik dat in een uur of 8 wel redden. Zo gezegd zo gedaan, datum geprikt alles voorbereid en vervoer terug geregeld. Als ik toen eens had geweten wat ik nu weet en tot mijn beschikking had gehad wat wij nu allemaal hebben. Maar totaal onbekend met wat de toekomst brengen zou ging ik op weg. Legerpukkel bij de dump vandaan op mijn rug met daarin(ik vergeet het nooit) rozijnen, boterhammen en wat fruit. De details mbt de kleding zal ik jullie besparen.
Landkaartje met de route op mijn stuur dat moest lukken. Ik weet nog dat het een prachtige dag in juli was, niet te veel wind en geen regen. Ik fietste langs de kust richting het zuiden, Haarlem vogelenzang Voorschoten en zo verder richting Delft.
Ik kon mijn tempo lekker vasthouden maar de grote uitdaging bleek de juiste route kiezen te zijn. Met de fietskaart de juiste afslagen kiezen koste toch wel wat extra tijd. De gemiddelde 16 jarige komt tegenwoordig zijn woonplaats niet eens meer uit zonder Google Maps. Mijn tante woonde in Schiedam dus dat was een mooi moment voor een pauze. Voor mijn gevoel was ik al lekker op weg, maar dat bleek op mijn route naar de zeelandbrug toch wel behoorlijk tegen te vallen. Kilometers door de polder met toch wel wat wind die je natuurlijk altijd tegen hebt waren een veldslag. Maar ik moest door, ik had daar ook geen alternatief geen trein of bus te zien. Bij de zeelandbrug aangekomen ging er een overwinningsroes door me heen, dat gaf mij echt energie. Ik had mijn tante belooft dat ik zou bellen als ik de brug over was, ik zal nooit vergeten dat ik wel 7 kilometer heb omgereden om ergens te kunnen bellen. Zwoegen afzien en dozen vol twijfel dat waren de ingrediënten voor de laatste kilometers. Maar op mijn tandvlees heb ik het toch gehaald. Ik was zo moe dat ik bijna geen hap meer door mijn keel kreeg.
Wat tijdens die tocht geleerd heb is afzien, doorzetten en respect hebben voor prestaties die anderen leveren. En vooral dat je wel degelijk moet trainen om dergelijke prestaties op een normale manier te kunnen leveren.
Het kan geen kwaad om je grenzen te leren kennen, hoe kun je ze anders verleggen.
Hoi Charl,
Bedankt voor je verhaal. Goed om te lezen wat het je heeft gebracht.
Ik bedacht me zojuist dat de training binnen de special forces ook op deze manier plaatsvindt. Stuk voor stuk fitte gasten. De echte selectie vindt plaats op het mentale terrein. En dan is het goed om een keer op het tandvlees te hebben gezeten.
Spreek je binnenkort weer.
Groeten, Jeroen
prachtig verhaal! dank je wel. ik lees je tekst omdat mijn neefje van 28 gisteren ongetraind de marathon van stockholm heeft gerend. Ben gaan googlen of dat wel kon en wat dat betekent voor je lichaam herstel. Je hebt een erg mooie herinnering van je 16e levensjaar gedeeld, mooi om te lezen, dank je! jolanda sebregts
Hoi Jeroen,
Ik heb altijd gezegd dat ik voor mijn 50ste een marathon wilde lopen dus toen ik 49 was heb ik mij ingeschreven voor de Marathon van Amsterdam (okt 2014) en had ik in mijn achterhoofd dat als dit niet zou lukken ik altijd nog de marathon van Rotterdam kon gaan lopen in april 2015 vlak voor mijn 50ste verjaardag.
Ik heb een schema van internet geplukt maar zag al dat ik te laat was begonnen en heb daar 6 weken vanaf gehaald. Dus ik had nog 10 weken de tijd om te trainen. Dan pas merk je de ongemakken bij grotere afstanden (schuren shirtje, broek e.d). Deze ervaring en wat eet en drink je onderweg is onmisbaar voor de echte dag (afplakken bepaalde delen lichaam, gelletjes etc.)
Ook ik vond dat ik deze afstand binnen 4 uur moest kunnen afleggen dus zocht de pacers met de ballon van 4 uur op. Door de drukte bij de start was ik deze echter al bij de start in het olympisch stadion kwijt. Hierna zag ik hen alleen nog zo’n 100 meter voor mij lopen maar door de drukte en smalle wegen kon ik daar niet bijkomen. Bij 15KM had ik al wat spierpijn wat ik nooit eerder had gehad. De 35KM loop in mijn schema was daar waarschijnlijk de oorzaak van. (dit zou ik volgende keer ruim voor marathondatum doen, nu was dit voor mij tekort op wedstrijddatum. Mogelijk zou ik dit zelfs skippen.
Pas bij 30/35 kilometer ontstond er ruimte maar had ik enigszins gefrustreerd niet meer de kracht om er met versnelling naar toe te lopen. Ik heb de marathon in 4:07 uitgelopen. Hierdoor blijft voor mij nog een doel liggen om de marathon toch nog een keer binnen de 4 uur te lopen. De training voor de marathon liep best goed echter na de marathon loop ik nu van de ene blessure in de andere. Dit is zeer frustrerend. Waar ik vroeger wat in mijn hoofd zat ongetraind kon uitvoeren zonder een blessure op te lopen blijkt dit op wat latere leeftijd niet meer zo te werken. Te snel, teveel willen werkt nu echt averechts. Ik raad iedereen boven de 30 af om ongetraind teveel ineens te willen. Anderzijds is het ook onverstandig om teveel te trainen.
Ik wil nog een keer met een hele rustige opbouw en minder kilometers een marathon binnen de 4 uur lopen. Dit moet nog wel lukken
Hoi Hans,
Ik kan me de frustratie voorstellen. Dan nog heb je met 4:07 een uitstekende prestatie geleverd. Daarmee blijf je ook hongerig naar het lopen van de 3:59u. Graag nodig ik je uit om te spreken over je blessures en mogelijkheden om de frustratie hierover om te zetten in motivatie voor een volgende marathon. Stuur me even een mail op info@activations.nl. Dan stuur ik je een uitnodiging.
Groeten, Jeroen
Mijn eerste halve marathon… Op mijn 50ste ben ik begonnen met rennen, samen met mijn man. Zonder hem zou ik nooit verder gekomen zijn dan 3 x 5 minuten. Ik weet nog dat ik op een warme morgen stond te hijgen als een gek. Na 4 maanden een loopje van 10 km gedaan, ik weet de tijd nog, 1 u 9 minuten. Ging best lekker, dus ingeschreven voor een halve marathon een dikke maand later. Met het idee: als ik maar binnen 3 uur over de finish kom, het wordt gewoon een hele middag lopen. Ik stond al in het startvak, om 14.15 zou het gaan gebeuren en om 14 uur komt er een bak regen naar beneden! Ik heb serieus overwogen om uit het startvak te klimmen, dan zou ik niet hoeven, 21 km lang. Maar mijn moeder van 83 zou met haar rollator langs de weg staan, bij 8 km ongeveer. En vrienden bij 11 km. Vooral mijn moeder kon ik toch niet voor niks in de regen laten staan! Dus… met duizenden anderen onderweg, eerste 15 km ging redelijk. Toen kwam de man met de hamer en moest ik er nog 6. Pijn in mijn bovenbenen, ja. Een man ingehaald, die voor mij in het startvak stond, die was helemaal leeggelopen bij de derde regenbui. Met ongeveer 2 uur 22 over de finish, mijn moeder had het op de lokale omroep gezien. Ik keek vooral verbaasd dat het afgelopen was. Daarna 2 dagen strompelen…
Hoi Marijke,
Wat een verhaal. Hoe was het gevoel achteraf? Want dat gevoel heeft er waarschijnlijk voor gezorgd dat je het daarna nog vaker hebt gedaan, toch?
Groeten, Jeroen
Leuk om te lezen! Ik vraag me wel af waarom je jezelf niet hebt ingescheeven voor een officiele marathon? Dat scheelt o.a. routes checken, er is veel support en drankposten. Bovendien is de kans dan groter dat je naar de finish wordt toegeschreeuwd:)
Hoi Joris,
Ik gaf toen nog heel veel cursussen in het weekend. Kreeg het niet in de agenda gepast. Daarnaast vond ik de druk van een officiële marathon te hoog. Eigenlijk was ik gewoon bang om af te gaan. Na afloop bleef het knagen, waarna ik me toch heb ingeschreven voor de Brabant Marathon in Etten-Leur. Die heb ik toen wel uitgelopen. Dat verhaal lees je hier.
Gelukkig kan ik mijn ervaring nu goed inzetten bij het coachen van andere lopers. Echt een voordeel.
Heb jij al ooit een marathon gelopen?
Groeten, Jeroen