Berichten

Het gaat niet zoals gepland

Het gaat niet zoals gepland.

De Singelloop in Breda. Voorgaande jaren goed voor een PR, een grote grijns, stoere verhalen en pijnlijke benen. Dit jaar ging het anders en bleven alleen pijnlijke benen over. En toch blijft het de meest sfeervolle race van het land.

Voor de start ging alles prima. Lekker warmgelopen. Kennisgemaakt met Mari Durieux en Monique die over een maand de New York marathon lopen. Beetje ouwehoeren in het startvak. Je kent het wel.

Strijdplan.

Mijn plan was om het lekker rustig aan te doen tot halverwege en daarna het gas wat open te draaien. Streeftijd 1u45 ofwel 5 minuten per kilometer. Een tempo dat ik makkelijk loop. Ik hoopte ergens op 1u40 uit te komen, zonder kapot te gaan.

Vanaf het startschot ging dat anders. Direct had ik moeite met het tempo. “Zal na een paar kilometer wel over gaan”, was mijn immer positieve instelling. Na een kilometer of 4 begon mijn linkervoet te slapen. “Zal na een paar kilometer wel over gaan”, dacht ik en hobbelde rustig door.

Na 9 kilometer liepen we langs de Beyerd, waar het zwart zag van de mensen. Kippenvel! Daarna richting de Grote markt. Kippenvel! En toen mochten we voor de tweede ronde gaan. Ik liep nog steeds het beoogde tempo, maar het voelde alsof ik door stroop liep.

Tweede ronde.

“Een gelletje zorgt vast voor wat extra energie”, dacht ik op kilometer 11. Normaal is dat ook zo. Nu ‘dronk’ ik het spul en lijmde zo vakkundig mijn hele mond dicht. Wat plakt dat spul. Nog maar 3 kilometer naar de volgende drankpost…..

Toch leefde ik er een beetje van op en genoot ik van de omgeving, de bandjes en DJ’s langs de kant. Wat is dit een vette wedstrijd! Ondertussen werd mijn linkervoet weer wakker. Ging ik er dan toch van genieten?

Ja en nee. Het tempo bleef gelijk, de gehoopte versnelling was echt geen optie. Volhouden was het hoogst haalbare. En dat lukte. Alle trucjes heb ik toegepast. Ademhaling verlengen, focus op techniek, genieten van het publiek. Het werkte allemaal even.

Mentale training

En zo hield ik het tempo vol en haalde ik steeds meer lopers in die stuk zaten. Kilometers 15, 16, 17 en 18 waren zwaar. Ik besloot er een mentale training van te maken. Misschien gaat het me vaak te makkelijk af. Deze wedstrijden horen er ook bij. De stront van het verleden is de mest voor de toekomst, toch?

Het voelde zwaar, de hartslag bleef achter. Genieten was er niet echt bij, maar ik hield het wel vol. Ik liep Aloha John voorbij die deze maand te gast is in mijn Runspiration podcast. En stilletjes kwam de finish in zicht. Het werd drukker langs de kant, hoorde af en toe mijn naam en wist dat ik het ging volhouden.

De laatste meters gingen een beetje in een roes voorbij en toen liep ik over de finish. 1.45:15. Blij dat ik er was.

het-gaat-niet-zoals-gepland

Ken je dat fragment van Erben Wennemars waar hij onderuit ging op natuurijs? Hij was vol op zijn gezicht gevallen, bloedneus, lip kapot. Met een grote grijns noemt hij die wedstrijd “machtig mooi”. En zo denk ik er ook over. Singelloop 2017, je was Machtig Mooi.