Gisteren deed ik mee aan de Nisraman in de Belgische Ardennen. Met 1000m zwemmen, 42 km en 1000 hoogtemeters wielrennen, 16 km mountainbiken en 10 km trailrunnen noemt de organisatie het de “zwaarste ‘triathlon’ van België”. En dat heb ik geweten!

Op 3 juni ontving ik een bericht in mijn mailbox van www.tri-athlete.nl dat ik de gelukkig winnaar ben van een startbewijs. Wat het liken van een Facebook bericht je al niet kan opleveren. Aangezien ik in training ben voor een 1/4e triathlon is dit een mooie vervanger. Het mountainbiken en trailrunnen in plaats van hardlopen zijn de enige wijzigingen, toch…..?

Maar als je de uitslagen van 2015 bekijkt weet je direct dat dit compleet andere koek is. Waar de winnaar van een 1/4e triathlon in ongeveer 2:00u finisht, deed de winnaar van de Nisraman 2015 er 3:14u over. Dat betekende dus een aanpassing in het trainingsschema en vooral mentaal de knop omzetten.

Aangezien het altijd fijn is om in de Ardennen te zijn, boekten we een huisje voor het hele weekend. Een perfecte stek, midden in de Ardennen om mezelf voor te bereiden, terwijl mijn vriendin en schoonouders de toerist konden uithangen. Een aanrader en hier te boeken.

Zaterdag heb ik mijn startnummer opgehaald en het fietsparcours een keer verkend. 2 Beklimmingen. De Côte de Filly is een lekker lopende klim van 3,5 km. De Mur de Maboge is een sloper met stukken tot 23%. Goed dat ik die gezien heb, dan weet ik waar ik mijn energie voor moet bewaren.

Raceday.
Met 2 fietsen en 2 wisselzones is de Nisraman een logistieke uitdaging. Wat moet in welke zone liggen en hoe zorg ik ervoor dat alles in één keer op de juiste plek terecht komt? Daar had ik over nagedacht, dus stond ik redelijk relaxed om 9:30 te kijken naar de start van de vrouwen. De mannen startten om 10:03 om ook de “battle of the sexes”, een strijd tussen de geslachten, te laten losbarsten. De finisher van het snelste geslacht krijgt een extra bonus van € 1000, niet slecht!
Ik zou die prijs niet winnen, ik gokte op een tijd van rond de 4 uur.

“shit, wat is dat water koud”.

Om 10:03 waren wij aan de beurt. Na het startschot vertrokken ruim 160 mannen aan hun heroïsche avontuur. Het was nogal dringen op het kleine startplateau van het stuwmeer van Nisramont. Door de adrenaline maakte ik helaas 2 cruciale fouten.
1. Ik startte aan de linkerkant van het veld. Na de eerste boei moesten we linksaf en zou ik in het gedrang komen te zitten.
2. Daarnaast startte ik veel te ver vooraan.

Na de start sprintte iedereen naar de eerste boei op 50 meter afstand. Ik kom het tempo niet bijhouden. Verschillende keren kreeg ik iemands voet tegen mijn gezicht en een enkele keer trok iemand aan mijn schouder en zwom zo over mij heen om zich een plek naar voor te wurmen. Krampachtig probeerde ik naar de buitenkant van het veld te zwemmen, op zoek naar ruimte en ritme.

Paniek.
Na het ronden van de eerste boei werd het wat rustiger. Nog steeds werd ik links en rechts ingehaald door snellere zwemmers. Maar er was wat meer ruimte. Ik kreeg mijn ritme maar niet te pakken. Ik lag te klooien met mijn ademhaling, kreeg een paar slokken water binnen en had het helemaal niet naar mijn zin. De combinatie van kou, slecht zicht en geen adem zorgde ervoor dat ik claustrofobisch werd. Ik raakte in paniek en was compleet de weg kwijt. Na 150 meter was de race bijna afgelopen.

Het is gelukkig niet de eerste keer dat ik dit mee maak. Ik draaide me op mijn rug en zwom met een rugslag. Dat is langzamer, maar hierbij kon ik tenminste mijn ademhaling onder controle krijgen. Zo heb ik 200 meter gezwommen, waarna ik weer op mijn buik verder zwom. De paniek was weg.

Na 500 meter moest je even uit het water klimmen om vervolgens een tweede ronde te zwemmen. Deze verliep zonder problemen. In een groepje van 5 andere zwemmers kon ik mooi tempo houden. Onderdeel 1 van de 4 was afgerond in ongeveer 25 minuten. Als een van de allerlaatsten mocht ik een inhaalrace starten op de racefiets.

Fietsen en mountainbiken.
Inhalen geblazen dus. Tijdens de eerste klim raapte ik al aardig wat fietsers op. De helft daarvan ging mij vervolgens weer voorbij toen ik een gortdroge mueslireep naar binnen werkte. Hapje reep, kauwen, vloeken, slokje drinken, kauwen, slikken. En dat dan 4x achter elkaar voor die reep binnen is. Waarom? Omdat dat nou net de energie is die je op het eind nodig hebt. Je wilt aan het einde van de race niet geparkeerd staan.

Over de rest van het wielrennen kan ik kort zijn. In de Ardennen heb je maar 2 versnellingen nodig, een hele lichte en een hele zware. En die wisselen elkaar in rap tempo af. Ik vond het wel een prettig ritme. De Mur de Maboge met z’n 23% blijft een rotbult, maar als je vervolgens weer met 70 km/u naar beneden mag is de pijn zo verdwenen.

Na 2 rondes fietsen mocht ik de racefiets wisselen voor de mountainbike. Eindelijk zou het beginnen! De ketting naar rechts en gas geven. Dit was één ronde van 16 km. Dat zou ik in ruim een uur wel moeten halen. Maar daar dachten de deelnemers om mij heen anders over. Zodra het een beetje technisch werd stonden zij stil. Dus in de afdalingen heb ik veel teveel moeten remmen en in de technische klimmen teveel moeten lopen. Eigen schuld, had ik maar verder voorin moeten zitten.
Overigens was het parcours wel spectaculair met technische trails en een kniediepe rivieroversteek, hulde voor de organisatie!

Trailrunnen.
Na ongeveer 3:45u kwam ik binnen voor de laatste wissel. Fietsschoenen uit, trailrun schoenen aan. Mijn supporters beurden me nog even op. Dat had ik wel even nodig. Ik was al behoorlijk diep gegaan en mijn streeftijd van 4:00u was lang niet meer haalbaar. Ik zat er een beetje doorheen.

De eerste 2 kilometer van de run gingen bergafwaarts. Links en rechts schoten snellere deelnemers voorbij. Mannen uit de top 20 die aan hun tweede rondje van 5 km trailrunnen bezig waren. Na het afdalen kwam een flinke klim met haarspeldbochten. Die ken ik nog van het landkamp op het CIOS.

Hardlopen was er daar niet meer bij. Al powerwalkend met mijn handen op de knieën liep ik omhoog. Dit bespaarde energie. Bovenaan deze klim volgde een stuk vals plat omhoog tot de verzorgingspost. Een glas cola gaf de energie boost die ik nodig had. Ik was op 1/3e van het trailrunnen.

Hop, weer door. Stijl afdalen naar een riviertje. Daar rechtsaf. Over wat omgevallen bomen klimmen. Ja ook dit parcours was uitdagend! Een pijl wijst linksaf en stuurt ons recht de berg op. Er staat een bordje bij: 220 meter, maximaal stijgingspercentage 45%, gemiddeld 30%, nog 1 km tot de finish. Met de handen op de knieën en sleurend aan bomen werk ik me omhoog, wat is dit zwaar!

Bovenaan word je aangemoedigd door toeschouwers. “komaan Jeroen, nog een klein stukje”. Toch gaaf, zo’n startnummer met je naam erop. Wat zij niet weten is dat ik hierna dat hele rondje nog een keer moet doen. Met een bonkend hoofd passeer ik de finish voor nog een half uur trailen. Wat een martelgang!

Het tweede rondje trailrunnen gaat overigens wel lekker. Ik ken het terrein en haal wat deelnemers in. Ik kan het tempo vasthouden. De pijn in mijn voeten verdwijnt, ik kan mijn hartslagwaarden nog halen, dus loop volgens plan. Dit zorgt voor een opleving. Nog 1x die enorm steile beklimming en daarna lekker uitbollen naar de finish.

Nou ja, uitbollen, ik zie dat een tijd onder de 5:00u er nog in zit. Voor wat het waard is zet ik vanaf de verzorgingspost weer een keer aan voor de laatste 2 kilometers. Bovenaan de klim weet ik dat ik het ga redden. De Nisraman 2016 is bedwongen. Het was een heel avontuur en een enorme mentale strijd. Ik heb mijn doelen moeten bijstellen en heb vastgehouden aan mijn strijdplan. Het doseren op hartslag is gelukt.

Na 4:54u struikel ik over de finish. Kapot, maar voldaan omhels ik mijn supporters die me de hele dag gesteund hebben.

Achteraf.
Mijn tijd blijkt goed voor een 96e plaats van de 146 finishers. Het was dus geen strijd in de achterhoede zoals ik dacht, maar ik ben na het zwemmen in de middenmoot gefinisht. Het was een helse tocht door een prachtige omgeving. De organisatie zat strak in elkaar. Ben je op zoek naar een mooie multisport uitdaging dan is dit een aanrader!

P.S.
Wij sporters zijn ongelofelijke varkens als het aankomt op respectvolle omgang met de natuur. Kennelijk vinden veel ‘atleten’ het normaal om lege gels in de natuur te dumpen. Om dan van de organisatie te verwachten dat ze jouw rotzooi opruimen. Organisaties hebben de grootste moeite om vergunningen rond te krijgen. Je kunt ze een handje helpen door je rommel gewoon zelf mee te nemen. Denk er eens over na….