7 April 2019 stond al maanden rood omcirkeld in de agenda. Daar ging ik eens kijken was erin zou zitten. Qua tijd mikte ik op 3u10. Zondag leerde ik dat falen en succes niet tegengesteld zijn aan elkaar. Ze liggen eerder in elkaars verlengde.

Iedere wedstrijd heeft zijn eigen verhaal

Zeker bij de marathon. Je hebt dan namelijk tijd genoeg om in gedachten te zijn met jezelf. De ene keer, zoals in New York, voelde het alsof ik vloog. Het kostte me geen moeite. Zondag kreeg ik het niet voor niks.

In trainingen ging het meestal goed. Hoewel het tempo voor 3u10 nooit echt comfortabel voelde, kon ik de trainingen wel uitvoeren. 2 Weken geleden liep ik nog een dik PR op de 10 en 20 kilometer tijdens de 20 van Alphen. Aan vertrouwen geen gebrek.

Tot ik vrijdag, twee dagen voor de marathon ineens wakker werd met een schrale keel. Het zou toch niet…? Jawel, verkouden, en zaterdag werd het nog een tandje erger.
Tja, wat kun je dan nog doen? Niet veel. Goed voorbereiden en hopen dat het zondag over is.

Zondag stapte ik fris mijn bed uit. Ik had er zin in. Ik had goed geslapen. En mijn verkoudheid was minder. Zou het dan toch…?

Ik had een plan. Starten met de pacers op 3u10 en na vijf kilometer checken of de hartslag oké was. Zou die boven de 154 liggen (mijn normale marathonhartslag), dan zou ik vertragen. In het ergste geval zou ik 3u20 lopen, dacht ik.

Na het inleveren van de bagage, wat me 30 minuten kostte vanwege miscommunicatie over doorzichtige tasjes, moest ik vaart maken richting startvak. De warming-up werd uitgevoerd onder lichte tijdsdruk. Achteraan in de eerste startwave stond ik ver weg van de pacers. Plan mislukt.

Plan aanpassen

Dan maar rustig naar voren lopen in de eerste kilometers om bij die groep aan te sluiten. Lee Towers zong “you never walk alone”, en het startschot klonk. Direct omhoog over de Erasmusbrug. Rijen dik stond het, fantastisch! Naar voren lopen lukte niet vanwege de drukte. Maar ik liep lekker, dus dat kon later nog.

Het zonnetje scheen erop los. Lekker in het startvak of langs de kant, ik had er meteen last van. Bij 5 kilometer checkte ik mijn hartslag en werd mijn vermoeden bevestigd. 162 Slagen per minuut in plaats van de gebruikelijke 150. Ik pastte mijn plan aan en liet het tempo iets zakken.

Links en rechts werd ik ingehaald, maar liep wel prettiger. Na tien kilometer werd in bijgehaald door de eerste pacers van 3u20. Die liepen vanaf het begin al 100 meter achter mij. Ik sloot aan bij die groep, zodat ik me niet druk hoefde te maken over het tempo. Nog maar 32 km…..

Bij kilometer 15 draaiden we de Slinge op. Wat een mensen langs de kant! Dat geeft een boost. Toen een rondje om Ahoy en waren we alweer halverwege. Dit hele stuk heb ik in een runners high gelopen. Een soort roes. Fijn.

Op naar de Erasmusbrug. “Da’s best een lang stuk”, vond ik. En tegen de tijd dat we bij 25 kilometer waren was het storm in mijn hoofd. Bullshit radio stond vol aan. We waren pas net over de helft en ik dacht eraan om te stoppen. Ik had het zwaar. Een blik op mijn horloge bevestigde mijn angstige vermoeden. Weer een hartslag van 160.

Er moest iets gebeuren, want dit ging ik niet nog 18 kilometer volhouden. Dus liet ik de groep lopen en pastte voor de tweede keer mijn plan aan. Tempo weer naar beneden.

Dat was net op tijd, want het mooiste stuk van de marathon kwam eraan, de Erasmusbrug. Die muur van geluid als je bij het Nieuwe Luxor de bocht om loopt. Dat langzaam stijgen als je de brug op loopt en die mensenmassa die je opwacht als je naar beneden dendert. Heerlijk!

Mijn vrouw stond samen met familie aan de linkerkant te gillen en te zwaaien. Ik zwaaide terug en liep door. Dat was al een overwinning op zich.

Rondje Kralingse bos

Onder de Westblaak door en op naar 30 kilometer, waarvan ik altijd zeg dat daar de marathon pas begint….. Aan de andere kant van de weg kwamen lopers ons tegemoet die aan de laatste kilometers bezig waren. Het zou nog minstens een uur duren voordat ik daar zou zijn.

Ondertussen liep ik wel weer lekker. Tijd had ik volledig losgelaten. Braaf liep ik op hartslag. En dat voelde ontspannen. Rondom de Kralingse plas liep je tot 34 kilometer in de schaduw. Ik had het weer naar mijn zin.

Met een scheef oog had ik naar de tijd gekeken. 3u30 zat erin en dat is een magische grens die ik wil doorbreken. Vanaf 35 kilometer ging ik dus weer in de race modus en liet ik de hartslag weer wat oplopen. Nog ruim zeven kilometer te gaan.

Om me heen hadden mensen het zwaar. Er werd veel gewandeld. We liepen ook vol in de zon. Gelukkig had ik een plan, 3u30, wat me op de been hield. Dus wat je ook doet, zorg dat je een plan hebt.

Het stuk tussen 38 en 40 kilometer leek eindeloos te duren. De gedachten aan hoe lang het nog zou duren zette ik resoluut uit mijn hoofd. “Nog ‘maar’ 25 minuten” helpt niet als je al helemaal naar de getver bent. Gewoon blijven lopen, zo goed mogelijk de ene voet voor de andere zetten. Pasfrequentie hoog houden. Dat hielp wel.

Op 41 kilometer stond mijn vrouw weer te juichen. Weer die opleving. Met nog een kilometer te gaan was ik nog vijf minuten verwijderd van mijn doel. Twee jaar geleden heb ik niets meegekregen van de laatste zeven kilometer. Toen zag ik alleen asfalt. Nu keek ik vooruit en nam ik alles in me op.

De laatste 500 meter, de Coolsingel. Kippenvel, zo gaaf! Ik ging het halen. Blijven gaan!

3:30.15

Eindelijk die 3u30 gehaald. Zes minuten van mijn PR gehaald.|
Ja liever had ik er nog 16 seconden vanaf gesnoept. Maar ik zou niet weten waar.
Ik heb het maximale gegeven.
En daar gaat het om.

Dit geweldige gevoel kun jij ook ervaren. Althans als jij je aanmeld voor het Run Your Life webinar.

Tijdens het webinar vertel ik je meer over het volgende:

• 3 Redenen waarom hardlopers geen resultaat bereiken, en hoe je dat omdraait.
• Hoe je in maximaal 4 uur trainen een marathon loopt, waardoor je tijd overhoudt voor wat écht belangrijk is. Ik leer je effectief trainen. Dit principe werkt op elke afstand.
• Wat de basis is voor een gezonde leefstijl? Zonder daarvoor allerlei exotische producten in huis te halen.
• De #1 techniek om stress te laten verdwijnen (belachelijk eenvoudig).
• Waarom 80% van de hardlopers geblesseerd raakt. Dat overkomt jou dus niet.

Ben jij er live bij op dinsdag 16 april om 20:00 uur?

Schrijf je hier in.

Groeten, Jeroen